First case for CAS in London: CAS grants request of horserider Alexander Peternell (SA) to be selected for London 2012

 London, 24 July 2012 – A few days after its opening, the ad hoc Division of the Court of Arbitration for Sport (CAS) has registered its first case. The South African horserider Alexander Peternell (eventing) filed an application at the CAS ad hoc Division to challenge a decision of the South African Sports Confederation and Olympic Committee (SASCOC) not to select him for the 2012 Olympic Games.

Last Monday, a CAS Panel, constituted before the opening of the CAS ad hoc Division, ruled that Alexander Peternell had met the qualification criteria to be selected for the Olympic Games, in lieu of another horserider, Paul Hart, who had been previously selected by SASCOC, following a recommendation of the South African Equestrian Federation (SAEF). Despite the CAS ruling, SASCOC did not enter Peternell in the Olympic Games. However, it has withdrawn Paul Hart from the South African team.

This morning, Alexander Peternell filed a new request for arbitration, this time before the CAS ad hoc Division, in order to oblige SASCOC to enter him in the 2012 Olympic Games. A CAS Panel composed of Mr Michele Bernasconi (Switzerland), President, Mr Efraim Barak (Israel) and Mr Ricardo de Buen Rodriguez (Mexico) held a hearing at 5pm today. Alexander Peternell was represented by his legal adviser. SASCOC and SAEF filed written submissions but chose not to attend the hearing. The IOC and the International Equestrian Federation (FEI) were represented as interested parties.

A final decision was rendered tonight: the CAS Panel has upheld the request of Peternell and has ordered SASCOC to include him in the team of South Africa and to enter him in the 2012 Olympic Games. The full decision will be communicated on 25 July 2012.

CAS annulls decision rendered by the FIFA, lifting life ban imposed on Mr Bin Hammam

The Court of Arbitration for Sport (CAS) has rendered its decision in the procedure involving Mr Mohamed Bin Hammam (Qatar) and FIFA. The CAS has upheld Mr Bin Hammam’s appeal, annulled the decision rendered by the FIFA Appeal Committee and lifted the life ban imposed on Mr Bin Hammam.

During his campaign for the FIFA presidential election, Mr Bin Hammam attended a meeting of the Caribbean Football Union (“CFU”) in Trinidad and Tobago on 10 and 11 May 2011. On

10 May 2011,  he  made  a  speech  about  his  candidacy. Following the  speech  and  Mr  Bin Hammam’s departure from the conference room, Mr Jack Warner, who was at the time a member of the FIFA Executive Committee, announced that there were “gifts” for representatives of the attending associations. In the afternoon of 10 May 2011, the CFU General Secretary collected  from  Mr Warner’s  office  a  locked  suitcase,  containing  a  number  of  unmarked envelopes, each containing USD 40’000, which were distributed to the CFU delegates on the same day.

On 11 May 2011, after Mr Bin Hammam had already left Trinidad and Tobago, Mr Warner called an unexpected meeting during which he declared that Mr Bin Hammam had provided money to the CFU in lieu of traditional “gifts”. On 15 May 2011, Mr Chuck Blazer, also a member of the FIFA Executive Committee, hired an attorney to investigate these events, who later issued a report concluding that Mr Bin Hammam had offered bribes in order to buy votes. On 29 May 2011, the FIFA Ethics Committee announced its decision to provisionally suspend Mr Bin Hammam from all football-related activities. Beforehand, Mr Bin Hammam had withdrawn his candidacy for the FIFA Presidency. On 18 August 2011, the FIFA Ethics Committee informed Mr Bin Hammam that he was banned for life further to several violations of the FIFA Code of Ethics. By decision of 15 September 2011, the FIFA Appeal Committee confirmed the sanction.

On 9 November 2011, Mr Bin Hammam appealed the decision to the CAS. Following the closure of the written pleadings, a hearing took place in Lausanne from 18 to 19 April 2012, in the presence of the parties, their representatives and witnesses. Mr Sepp Blatter testified at the hearing by video-conference, while Mr Warner and Mr Blazer declined to appear. Mr Bin Hammam chose not to attend the hearing.

  

The CAS Panel, composed of Mr José Maria Alonso, Spain (President), Mr Philippe Sands QC, United Kingdom, and Mr Romano Subiotto QC, Belgium/United Kingdom, after thorough deliberations  and  on  the  basis  of  the  evidence  before  it,  was  unable  to  conclude  to  its comfortable satisfaction that the charges against Mr. Bin Hammam were established.

The CAS Panel has established that:

-          Mr. Bin Hammam invited Mr Warner to convene a special meeting of CFU members, with the purpose of offering Mr Bin Hammam an opportunity to make a presentation to the CFU delegates in view of the forthcoming election to the FIFA Presidency.

-          Mr Warner arranged for each of the members present to be offered a personal gift of USD 40,000 and said that the gift was from the CFU. The following morning, at an urgent meeting, Mr Warner changed his story, telling those present that the gift was from Mr Bin Hammam.

However, the CAS Panel has not been presented with any direct evidence to link Mr Bin Hammam with the money’s physical presence in Trinidad and Tobago, its transfer in a suitcase or otherwise to Mr Warner, and its subsequent offer to the CFU members for the purpose of inducing them to vote for Mr Bin Hammam. In particular, the Panel emphasized that “no efforts were made to trace the source of [the] banknotes that were photographed, and recognises that it is possible to infer that the failure  of Mr. Bin Hammam to carry  out that relatively simple exercise in the course of these proceedings might be explained by the fact that it would have confirmed that he was the source”.

The CAS Panel stated that “this conclusion should not be taken to diminish the significance of its finding that it is more likely than not that Mr. Bin Hammam was the source of the monies that were brought into Trinidad and Tobago and eventually distributed at the meeting by Mr Warner, and that in this way, his conduct, in collaboration with and most likely induced by Mr Warner, may not have complied with the highest ethical  standards  that  should govern the world of football and other sports.  This is all the more so at the elevated levels of football governance at which individuals such as Mr. Bin Hammam and Mr. Warner have operated in the past.  The Panel therefore wishes to make clear that in applying the law, as it is required to do under the CAS Code, it is not making any sort of affirmative  finding of innocence in relation to Mr Bin Hammam. The Panel is doing no more than concluding that the evidence is insufficient in that it does not permit the majority of the Panel to reach the standard of comfortable  satisfaction in relation  to the matters on which the Appellant was charged.   It is a situation of “case  not proven”, coupled with concern on the part  of the Panel that the FIFA investigation was not complete or comprehensive enough to fill the gaps in the record.”

In  its  conclusion,  the  Panel  noted  that  FIFA  was  in  the  process  of  reforming  its  Ethics Committee and that, in the event new evidence relating to the present case was discovered, it would be possible to re-open the case, in order to complete the factual background and to establish if Mr Bin Hamman has committed any violation of the FIFA Code of Ethics.

The CAS Panel reached its decision by a majority of 2-1.

Geen non-conformiteit omdat de werkelijke afmetingen van binnenrijhal afwijken van in verkoopadvertentie vermelde afmetingen

LJN BW9820, RechtbankDordrecht, Datum uitspraak: 20-06-2012

De feiten

Eiser X heeft een paardenobject (het vrijstaande woonhuis, een stalgebouw met twaalf paardenboxen en een solarium,  een binnenrijbak met vijf paardenboxen, één merriebox en een solarium,  een buitenrijbak en een stapmolen) van verkoper Leeuweneiland gekocht. Leeuweneiland heeft bij de verkoop gebruikt gemakt van de diensten van makelaar VMK.

X wil schadevergoeding omdat de rijhal te klein is er scheurvorming is en het dak en de ramen lekken.

Ter onderbouwing van haar vordering stelt X het volgende:

-  De in de advertentie toegezegde afmetingen van de binnenrijhal zijn onjuist. De werkelijke afmetingen wijken af van de voor de uitoefening van een manegebedrijf en dressuurstal vereiste afmetingen van 20m x 40m. De binnenrijhal is te breed en te kort.

-  X hoefde niet te twijfelen aan de juistheid van de in de advertentie vermelde afmetingen en zij heeft bij de aankoop kenbaar gemaakt dat de binnenrijhal gebruikt zou worden voor dressuurwedstrijden en voor het gedeelte van 5m x 20m voor opslag van hooi en stro.

 -  Bij het woonhuis is sprake van een lekkend dak en van lekkende ramen en de door VMK toegezegde reparatie van die gebreken heeft niet plaatsgevonden. Na de levering van het paardenobject zijn in de stal scheuren ontdekt, die het gevolg blijken te zijn van een constructiefout.

 -  Het paardenobject beantwoordt niet aan de koopovereenkomst in de zin van artikel 7:17 BW, althans Leeuweneiland heeft onrechtmatig jegens X gehandeld, althans X heeft gedwaald.

Het oordeel van de rechtbank

Non-conformiteit

Het paardenobject moet op moment van levering de eigenschappen bezitten die X op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Wat X mocht verwachten is afhankelijk van de aard van de zaak en de mededelingen die Leeuweneiland (via VMK) over de zaak heeft gedaan. X stelt dat het paardenobject niet de eigenschappen bezit die zij mocht verwachten, omdat de werkelijke afmetingen van de binnenrijhal afwijken van de in de advertentie vermelde afmetingen, in het woonhuis het dak en een aantal ramen lekken en er is sprake van een constructiefout in de fundering van de stal. Leeuweneiland betwist een en ander.

De binnenrijhal

De in de advertentie vermelde afmetingen van de binnenrijhal zijn onjuist. X mocht uitgaan van de juistheid van die mededeling. In de tekst van de advertentie is immers geen sprake van een indicatie van de afmetingen. Dat bij de onderhandelingen mogelijk is aangegeven dat de koop plaatsvond op basis van “what you see is what you get” doet bovendien geen afbreuk aan een verwachting die door een eerder gedane mededeling is gewekt.

Leeuweneiland doet een beroep op artikel 7:17 lid 6 BW. Ingevolge dat artikel wordt bij de koop van onroerend goed vermelding van oppervlakte vermoed slechts als aanduiding bedoeld te zijn (en dus niet als “conformiteitseis”). De wetsgeschiedenis (Parlementaire Geschiedenis Boek 7, titels 1, 7, 9 en 14, 1991, p. 119 e.v.) biedt geen aanknoping om de vermelding van de afmetingen van een onderdeel van een onroerende zaak, zoals thans het geval is met de binnenrijhal, van genoemd artikel uit te sluiten. Ook het vonnis van de rechtbank Arnhem van 15 oktober 2008 (LJN: BH1455) waarnaar X verwijst, geeft daartoe geen aanleiding. Dit brengt mee dat het op de weg van X ligt om het wettelijk vermoeden van artikel 7:17 lid 6 BW te weerleggen en aan te tonen dat de vermelde afmetingen van de binnenrijhal wél tot de door haar redelijkerwijs te verwachten eigenschappen van het gekochte moeten worden gerekend. Daarvan is sprake indien X in voldoende mate (via VMK) aan Leeuweneiland heeft laten blijken dat de afmetingen van de binnenrijhal voor haar van essentieel belang waren.

Uit de e-mail van 20 mei 2009 (zie 3.4.) blijkt dat X aan VMK heeft gemeld dat zij het paardenobject wilde gaan gebruiken als verkoopstal en dat zij in de binnenrijhal een ruimte van 5m bij 20m voor de opslag van hooi en stro wilde realiseren. Uit die e-mail volgt niet dat de afmetingen van de binnenrijhal overigens voor haar van essentieel belang waren. X heeft ter comparitie verklaard dat zij bij haar bezichtiging de afmetingen en/of het gebruik van de binnenrijhal niet aan de orde heeft gesteld en dat zij niet weet of dat bij de andere namens haar gedane bezichtiging(en) wel is gebeurd. Volgens X was dat ook niet nodig, omdat zij vóór de eerste bezichtiging telefonisch aan VMK heeft meegedeeld dat zij het paardenobject onder meer wilde gebruiken voor (de training voor) dressuurwedstrijden en omdat zij per e-mail de gewenste opslagruimte aan VMK kenbaar had gemaakt. Leeuweneiland voert aan dat X niet expliciet aan VMK kenbaar heeft gemaakt dat zij het paardenobject mede voor dressuurwedstrijden wilde gebruiken en dat het mogelijk is om in de binnenrijhal zowel de gewenste opslagruimte als de gewenste dressuurfaciliteiten te realiseren.

Het Wedstrijdreglement Dressuur van de KNHS bevat voorschriften voor de afmetingen van een terrein waar dressuurwedstrijden worden gehouden. Tussen partijen is niet in geschil dat X niet mocht verwachten dat in de binnenrijhal wedstrijden voor de hogere en internationale klassen konden worden gehouden. De officiële afmetingen voor een terrein waar dergelijke wedstrijden worden gehouden zijn 20m bij 60m en daarmee groter dan de in de advertentie vermelde afmetingen. Voor de dressuurwedstrijden in de lagere klassen volgt uit het genoemde wedstrijdreglement dat de officiële afmetingen van een terrein 20m bij 40m zijn en dat afzetting van een groter terrein met een dressuurring is toegestaan. De werkelijke afmetingen van de binnenrijhal zijn 21,2m bij 45,5m. Dit betekent dat het mogelijk is om in de binnenrijhal, via een dressuurring van 20m bij 40m, een wedstrijdterrein voor dressuur te realiseren en dat daarnaast voldoende ruimte resteert voor een opslagruimte van 20m bij 5m.

Ter comparitie heeft X verklaard dat afzetting van de binnenrijhal met een dressuurring onhandig en optisch onaantrekkelijk is. X heeft evenwel niet gesteld dat zij aan VMK kenbaar heeft gemaakt dat het voor haar van essentieel belang was dat de binnenrijhal precies 20 meter breed was om afzetting daarvan voor dressuurwedstrijden te voorkomen. Gelet op het vorenstaande heeft X niet het wettelijk vermoeden van artikel 7:17 lid 6 BW weerlegd. De omstandigheid dat de in de advertentie vermelde afmetingen onjuist zijn, maakt dus niet dat er sprake is van non-conformiteit.

Het lekkend dak en de lekkende ramen

VMK heeft het bestaan van de herstelafspraak ter comparitie betwist en zij heeft verwezen naar artikel 5.1. van de koopovereenkomst waarin (onvoorwaardelijk) bepaald is dat de feitelijke levering van het paardenobject zal geschieden in de staat waarin het zich bij de totstandkoming van die overeenkomst bevond. In het licht van die gemotiveerde betwisting heeft X onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die het bestaan van de van de koopovereenkomst afwijkende afspraak onderbouwen. In de dagvaarding heeft X niet gesteld op welke wijze en wanneer de herstelafspraak zou zijn gemaakt en dit volgt evenmin uit de e-mail die X na de inspectie heeft opgesteld.

Dwaling en onrechtmatige daad

Voor dwaling ten aanzien van binnenrijhal is vereist dat Leeuweneiland moest begrijpen dat de omstandigheid waaromtrent werd gedwaald (in dit geval de afmetingen van de binnenrijhal) voor X essentieel was om over te gaan tot contractssluiting. X heeft daartoe onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd. Het beroep op dwaling faalt derhalve.

Oordeel

Rechtbank wijst vorderingen af

De uitpsraak staat HIER

Verzoek SC Heereveen ontbinding arbeidovereenkomst op grond van bedrijfeconomische reden afgewezen

LJN: BX1367,Sector kantonRechtbank Leeuwarden , Datum uitspraak: 11-07-2012

De feiten

X is sedert 15 augustus 1995 in dienst bij S.C. Heerenveen, laatstelijk in de functie van commercieel medewerkster voor 16 uur per week, tegen een bruto salaris van € 1.002,- per maand. S.C. Heerenveen heeft gesteld dat er sprake is van bedrijfseconomische gronden, op basis waarvan de arbeidsovereenkomst met X binnen redelijke termijn dient te worden beëindigd. S.C. Heerenveen draait al meerdere jaren achter elkaar met verlies.

X heeft het aanbod van S.C. Heerenveen om de arbeidsovereenkomst te beëindigen onder toekenning van een vergoeding op basis van de kantonrechtersformule met een correctiefactor c=0,7 niet aanvaard.

De functie van X is, zo stelt S.C. Heerenveen, uniek, zodat het afspiegelingsbeginsel niet van toepassing is. S.C. Heerenveen heeft ter onderbouwing daarvan aangevoerd dat de functie van X weliswaar dezelfde benaming heeft als die van haar collega's, namelijk die van commercieel medewerkster, maar dat zij feitelijk - zowel inhoudelijk als qua niveau - andere werkzaamheden verricht. X is niet specifiek werkzaam ten behoeve van een accountmanager en zij onderhoudt ook geen externe contacten met sponsoren op wedstrijddagen. X kan niet zomaar worden ingezet als vervanger van haar collega's die werkzaam zijn als commercieel medewerker en zij voelt zich daar ook niet prettig bij.

Standpunt X

X heeft verweer gevoerd. X stelt dat er geen althans onvoldoende bedrijfseconomische redenen zijn haar functie te laten vervallen. X heeft daartoe aangevoerd dat weliswaar in 2007/2008, 2008/2009 en 2009/2010 verliezen zijn geleden, maar dat in 2010/2011 een positief resultaat van € 86.009,- is behaald.

X heeft voorts betwist dat zij een unieke functie bekleedt. Haar functie is uitwisselbaar met die van de andere commerciële medewerkers. De door S.C. Heerenveen in het verzoekschrift genoemde werkzaamheden die X volgens S.C. Heerenveen niet zou verrichten worden wel degelijk door haar uitgevoerd. X heeft dit per onderdeel nader toegelicht en ter onderbouwing daarvan diverse stukken in het geding gebracht. Daarnaast vervangt X haar collega's in al hun werkzaamheden.

 Daarnaast betwist X dat er geen herplaatsingsmogelijkheden zijn. Volgens X sloot haar functieprofiel beter aan op de functie medewerkster Ticketing dan dat van de andere boventallige medewerkster en had zij voor die functie in aanmerking moeten komen. Daarnaast zijn er onlangs twee uitzendkrachten aangetrokken

Oordeel kantonrechter

Voor zover X heeft aangevoerd dat S.C. Heerenveen ook verder op de voetbalselectie kan bezuinigen, overweegt de kantonrechter dat het tot de ondernemersvrijheid van S.C. Heerenveen behoort om haar organisatie in te richten en bezuinigingen door te voeren. Daarbij ligt het naar het oordeel van de kantonrechter voor de hand dat bij het aantrekken van spelers afwegingen moeten worden gemaakt gericht op de door S.C. Heerenveen aangegeven doelstelling, te weten het zijn van een stabiele subtopper die elk jaar mee kan doen om Europees voetbal. Daartoe zal S.C. Heerenveen de kwaliteit van de selectie op peil moeten houden.

Gelet op de stukken en het verhandelde ter zitting is de kantonrechter er echter niet van overtuigd geraakt dat het dienstverband met X moet eindigen.

In de eerste plaats overweegt de kantonrechter dat S.C. Heerenveen weliswaar heeft aangevoerd dat zij dient te reorganiseren en dat er een saneringsplan is opgesteld dat positief is beoordeeld door de ondernemingsraad, maar S.C. Heerenveen heeft dit saneringsplan noch het advies van de ondernemingsraad in het geding gebracht. Mede gelet op de omvang van de besparing die S.C. Heerenveen stelt te moeten realiseren, had van S.C. Heerenveen verwacht mogen worden deze stukken ter onderbouwing van haar verzoek in het geding te brengen, te meer nu X ten verwere heeft aangevoerd dat S.C. Heerenveen kosten maakt die zich niet verhouden met de financiële situatie en de gestelde noodzakelijke sanering. S.C. Heerenveen heeft derhalve niet inzichtelijk gemaakt op welke wijze zij wil gaan bezuinigen en welke functies er in het kader van de gestelde reorganisatie zouden moeten vervallen. Voorts is de kantonrechter van oordeel dat S.C. Heerenveen niet aannemelijk heeft weten te maken dat X op de afdeling Commerciële Zaken een unieke functie bekleedt, waarbij haar functie niet uitwisselbaar is met die van de andere commerciële medewerkers. De betrokken medewerkers zijn allen werkzaam op basis van hetzelfde functieprofiel en zij worden ook allen op hetzelfde salarisniveau betaald. Dat X "slechts" hand- en spandiensten verricht en dat zij geen volwaardig commercieel medewerkster is, heeft S.C. Heerenveen - gelet op de gemotiveerde betwisting van de zijde van X - niet aannemelijk gemaakt. Dat niet iedereen dezelfde taken verricht, is naar het oordeel van de kantonrechter inherent aan een interne taakverdeling,

Vordering S.C. Heereveen afgewezen.

De uitspraak staat HIER

Uitspraak commissie van beroep een besluit van een orgaan in de zin van art. 2:14/15 BW?

 LJN: BX0852, Gerechtshof Arnhem, Datum uitspraak: 10-07-2012

De feiten

De uitspraak is een hoger beroep van de vonnissen van 18 augustus 2010 en 18 mei 2011 die de rechtbank Utrecht tussen [A] als eiser en JBN(Judo Bond Nederland) als gedaagde heeft gewezen

In de kern gaat dit geschil over de vraag of de uitspraak van de commissie van beroep in een door [A] aanhangig gemaakt geschil tussen hemzelf en JBN te beschouwen is als een besluit van een orgaan van JBN in de zin van de artikelen 2:14 en 2:15 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). De rechtbank heeft deze vraag in eerste aanleg ontkennend beantwoord en tegen dit oordeel richten zich de grieven van [A].

Stelling A (Eiser)

Grief 1

Met zijn eerste grief komt [A] op tegen het oordeel van de rechtbank dat de uitspraak van de commissie van beroep niet kan worden gekwalificeerd als een besluit van een orgaan van een rechtspersoon. [A] stelt zich op het standpunt dat de rechtbank zich bij dit oordeel ten onrechte heeft gebaseerd op de tekst van de statuten van JBN, waarin onder meer is bepaald dat de tuchtcommissie en de commissie van beroep geen organen zijn van JBN en geen eigen rechtspersoonlijkheid bezitten. Veeleer had de rechtbank volgens [A] het oordeel dienen te baseren op kenmerkende aspecten en algemene kenmerken. Omdat JBN gebonden is aan uitspraken van de commissie van beroep, dient deze commissie als een orgaan van JBN te worden aangemerkt, aldus nog steeds [A]. Zou dit niet het geval zijn, dan zou de vereniging de mogelijkheid hebben de tuchtrechtspraak geheel buiten de beoordeling van de gewone rechter te houden, hetgeen aldus [A] onredelijk is.

Stelling JBN

JBN betwist dat de commissie van beroep moet worden beschouwd als een orgaan van JBN. In de wet noch in de statuten van JBN wordt aan de commissie de bevoegdheid toegekend tot het nemen van besluiten die rechtens gelden als besluiten van de rechtspersoon. In de statuten staat expliciet opgenomen dat de commissie van beroep geen orgaan is van de rechtspersoon JBN. Zij opereert onafhankelijk en ziet zichzelf ook niet als orgaan van JBN. Middels de statuten en reglementen van JBN is dit ook voor alle leden duidelijk. De commissie van beroep doet uitspraak in aan haar voorgelegde geschillen, en JBN is alleen dan aan een uitspraak gebonden, wanneer zij zelf partij is in de procedure, aldus nog steeds JBN.

Oordeel gerechtshof

4.4  Het hof overweegt als volgt. De wet geeft geen definitie van het begrip ‘orgaan’ van een rechtspersoon, maar uit het stelsel van de wet volgt, dat onder het begrip ‘orgaan’ in dit verband kan worden verstaan een uit één of meer personen bestaande functionele eenheid die door de wet of de statuten met beslissingsbevoegdheid in vennootschappelijke aangelegenheden is bekleed. Het hof stelt vast dat [A] ter onderbouwing van zijn stelling een vergelijkbare uit de literatuur afkomstige definitie hanteert. Het hof volgt [A] echter niet in zijn standpunt dat uit deze definitie volgt dat de commissie van beroep als een orgaan van JBN kwalificeert. In dit geval blijkt namelijk niet, en [A] stelt dit ook niet met zoveel woorden, dat de commissie van beroep op grond van wet of statuten de bevoegdheid toekomt besluiten te nemen in de zin van artikel 2:14 en 15 BW. De wetgever heeft de vereniging de vrijheid gelaten om binnen de kaders van de wet, in het bijzonder titel 2 van Boek 2 BW, niet-wettelijk geregelde onderwerpen te regelen op de wijze die de vereniging goeddunkt. In dit geval bepaalt artikel 2 lid 4 van de statuten van JBN dat de commissie van beroep geen orgaan is van JBN en geen eigen rechtspersoonlijkheid bezit. Gelet op het voorgaande vindt het standpunt van [A] geen steun in de feiten en omstandigheden, zodat naar het oordeel van het hof de commissie van beroep niet kan worden beschouwd als een orgaan van JBN. De beslissing van een met tuchtrechtspraak belast college van een vereniging dient naar het oordeel van het hof ook daarom niet als een besluit in de zin van artikel 2:14 en 15 BW te worden beschouwd, omdat met een dergelijk college is beoogd dat de berechting van leden plaatsvindt door een onafhankelijke instantie, die niet handelt namens de rechtspersoon. De artikelen 2:14 en 15 BW zijn op een uitspraak van de commissie van beroep ook om die reden niet van toepassing. Grief 1 faalt daarom.

Grief 2

4.5  In zijn tweede grief stelt [A] dat de rechtbank haar oordeel dat de uitspraak van de commissie van beroep kwalificeert als bindend advies, niet deugdelijk heeft onderbouwd. Uit de toelichting op deze grief leidt het hof af, dat [A] niet zozeer de motivering bestrijdt, maar het oordeel zelf van de rechtbank. Het hof begrijpt deze grief dan ook aldus, dat [A] hiermee opkomt tegen afwijzing door de rechtbank van zijn beroep op artikel 7:904 BW. [A] voert daartoe aan dat de commissie van beroep fundamentele beginselen van procesrecht heeft geschonden, zodat de beslissing naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is.

4.6  Het hof stelt vast dat [A] zijn standpunt baseert op een onjuiste lezing van rechtsoverweging 4.14 van het bestreden vonnis. Anders dan [A] meent, constateert de rechtbank in deze overweging niet dat [X] betrokken is geweest bij het raadkameroverleg en de besluitvorming. Wat de rechtbank constateert is dat [A] zich in de procedure niet op het standpunt heeft gesteld dat [X] bij het raadkameroverleg en/of bij de besluitvorming betrokken is geweest. Het hof stelt vast dat [A] ook in hoger beroep zijn stellingen op dit punt niet heeft aangevuld. [A] heeft niet gesteld dat [X] betrokken is geweest bij het raadkameroverleg of bij de besluitvorming met betrekking tot de uitspraak van de commissie van beroep. Voor zover [A] moet worden geacht dit standpunt met zijn grieven impliciet te hebben ingenomen, heeft hij zijn standpunt onvoldoende onderbouwd in het licht van de betwisting daarvan in eerste aanleg door JBN.

4.7  Voor zover [A] heeft beoogd ook op andere gronden te betogen dat de beslissing van de commissie van beroep naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is wegens schending van fundamentele beginselen van procesrecht, heeft hij gezien de betwisting daarvan door JBN, onvoldoende gesteld om te worden toegelaten tot het bewijs van feiten en omstandigheden die dit rechtsgevolg met zich brengen. Ook grief 2 faalt derhalve.

Oordeel

gerechtshof wijst de vorderingen van [A] af.

HEt vonnis staat HIER

Arbitragecommissie KNVB: Olympia'18 tegen Cornelissen is arbeidovereenkomst met wederzijds goedvinden beëindigd?

Arbitragecommissie KNVB d.d. 4 juli 2012 (Olympia'18 tegen Cornelissen) 

De feiten

Voetbalvereniging  Olympia'18, verzoekt de arbitragecommissie primair voor recht te verklaren dat Cornelissen zelf de arbeidsrelatie heeft opgezegd per einde seizoen en dat die opzegging door Olympia'18 is geaccepteerd. Subsidiair vraagt Olympia'18 voor recht te verklaren/te oordelen dat Cornelissen zodanig slecht presteerde, verbetertrajecten en begeleiding weigerde, hetgeen enkel tot gevolg heeft dat de arbeidsovereenkomst door de arbitragecommissie op zo kort mogelijke termijn wordt ontbonden, zonder toekenning van enige ontbindingsvergoeding of schadeplicht Een en ander met veroordeling van Comelissen  in de kosten van de arbitrageprocedure.

Cornelissen is het daar niet mee eens en eist dat het ontbindingsverzoek van Olympia'18 wordt afgewezen en indien er toch wordt ontbonden er een ontbindingsvergoeding aan hem wordt toegekend van 12.000 euro.

Het geschil

Het geschil tussen partijen spitst zich toe enerzijds op de vraag of Cornelissen zelf een einde heeft gemaakt aan de arbeidsovereenkomst tussen partijen en zo nee, of er dan omstandigheden zijn die nopen tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst,  al dan niet onder toekenning van een vergoeding.

Beoordeling door de arbitragecommissie

Uit het door Olympia'18 bij verzoekschrift overgelegde  overzicht van 26 april 2012, waarbij chronologisch een overzicht wordt verstrekt van bespreek- en beslismomenten in het arbeidsconflict dat is ontstaan met Cornelissen, is geen aanknopingspunt te vinden voor de stelling dat Cornelissen zelf de arbeidsovereenkomst op enig moment heeft beëindigd. Cornelissen heeft er geen onduidelijkheid  over laten bestaan dat hij een tweede persoon naast zich, als mentalcoach, niet zou accepteren. Na afwijzing van dit voorstel van Olympia'18 had Olympia'18 als zij desondanks tot de gewenste wijzigingen had willen overgaan en nu Cornelissen deze voorstellen niet accepteerde, op normale wijze en overeenkomstig de regels, de arbeidsovereenkomst met Cornelissen kunnen beëindigen.

In ieder geval heeft Cornelissen op geen enkel moment ondubbelzinnig aan Olympia'18 te kennen gegeven zijn arbeidsovereenkomst te willen beëindigen.

Olympia'18 wilde alleen met Cornelissen verder als hij de heer Gieben als als mental coach naast zich zou accepteren. Cornelissen heeft bij deze gelegenheid de vraag gesteld, hetgeen begrijpelijk is, wat er zou gebeuren indien hij deze optie zou afwijzen. De heer Smits heeft toen expliciet aangegeven dat Olympia'18  dan het besluit van Cornelissen zou respecteren en hem dan niet zou houden aan een contract voor twee jaar

en dat het contract dan ontbonden kon worden op de evaluatiedatum.  Dit is en valt niet op te vatten als een beëindiging zijdens Cornelissen van de arbeidsovereenkomst.

Oordeel

De primaire vordering van Olympia'18 (dat de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden was geëindigd) dient dan ook te worden afgewezen.

Met betrekking tot de subsidiair verzochte ontbinding is het de arbitragecommissie ter zitting gebleken dat er tussen partijen een verstoorde arbeidsverhouding is ontstaan op grond waarvan de arbeidsovereenkomst dient te worden ontbonden. Niet gebleken is dat er aan deze ontbinding dringende redenen ten grondslag liggen, zoals door Olympia'18, overigens eerst ter zitting van 25 juni 2012 gesteld. De onderbouwing van het verzoek om de arbeidsovereenkomst te ontbinden op grond van een dringende reden door te verwijzen

naar artikel 7:678 lid 2 sub j BW en door op te merken dat Cornelissen hardnekkig geweigerd heeft te voldoen aan redelijke bevelen of opdrachten die hem door Olympia zijn verstrekt, is onvoldoende om ontbinding op deze grond te rechtvaardigen, temeer daar Cornelissen een en ander gemotiveerd heeft betwist. Over de vraag of het redelijk zou zijn dat Cornelissen een mental coach naast zich moest accepteren, kan van mening over worden verschild, doch rechtvaardigt geen ontbinding op grond van een dringende reden. Niet gebleken is dat Comelissen geweigerd heeft mee te werken aan evaluaties. Evenmin is als dringende reden te beschouwen het gegeven dat Cornelissen richting zijn spelersgroep heeft aangegeven dat het bestuur besloten had om na het seizoen niet met hem verder te gaan.

 Nu beide partijen wensen dat de arbeidsovereenkomst wordt ontbonden, zal de arbitragecommissie tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst overgaan. Als lijn hanteert de arbitragecommissie de kantonrechtersaanbevelingen op dit punt. De arbitragecommissie gaat bij de beoordeling ervan uit dat tussen partijen geen tussentijdse opzeggingsmogelijkheid is overeengekomen, al was het maar omdat zo een afspraak schriftelijk (artikel 7:667 lid 3  BW) moet worden overeengekomen. Het ligt in de risicosfeer van Olympia'18 dat zij geen schriftelijke arbeidsovereenkomst heeft opgemaakt. In beginsel dient  de vergoeding te worden bepaald op het aantal maandsalarissen dat de werknemer nog zou hebben ontvangen indien de arbeidsovereenkomst van rechtswege zou zijn geëindigd door het verstrijken voor de duur waarvoor zij is aangegaan. Dit is alleen anders als er omstandigheden aanwezig zijn die kunnen billijken dat een lagere vergoeding zal worden toegekend.

De arbitragecommissie ontbindt de arbeidsovereenkomst en  kent Cornelissen een vergoeding toe van 8.000 euro.

De uitspraak staat HIER

Arbitragecommissie KNVB: Galama tegen Poepon en Slijngard het bestaan van een spelersmakelaarsovereenkomst

Beide uitspraken zijn vergelijkbaar. Hieronder de samenvatting van:
Arbitragecommissie KNVB,dd. 29 juni 2012, arbitraal vonnis nummer 1337 (Galama tegen Poepon)

De beslissing in de zaak Galama tegen Slijngard is hier te vinden:
Arbitragecommissie KNVB,dd. 29 juni 2012, arbitraal vonnis nummer 1337 (Galama tegen Slijngard)

Spelersmakelaar Galama verzoekt de arbitragecommissie primair de vaststelling van de geldigheid van de overeenkomst (bedoeld is de spelersmakelaarsovereenkomst, gesloten tussen Galama en Poepon, gedateerd 17 september 2011, respectievelijk 11 november 2011) en te bepalen dat Poepon is gehouden aan deze overeenkomst. Subsidiair verlangt Galama voorzover één of meer bepalingen uit de overeenkomst niet rechtsgeldig of nietig zouden zijn, vaststelling van de geldigheid van de overige artikelen en te bepalen dat Poepon daaraan gebonden is.

Poepon is van mening dat Galama niet-ontvankelijk moet worden verklaard c.q. de vorderingen van Galama moeten worden afgewezen. Galama, kende Poepon niet en heeft hem niet gezien of gesproken voor, tijdens of na het ondertekenen van het spelersmakelaarscontract. Het spelersmakelaarscontract tussen Galama en Poepon middels besprekingen tussen Poepon en Lulofs namens Galama tot stand is gekomen.

Beoordeling van het geschil

Poepon komt met een aantal argumenten om aan te tonen dat er geen overeenkomst is:

1.         Poepon stelt dat hij niet het gehele contractgezien en getekend heeft.

De arbitragecommissie overweegt daarover:

Weliswaar heeft Poepon gesteld dat hij alleen de laatste pagina van dit contract heeft ondertekend en de eerste pagina heeft geparafeerd en de overige pagina's niet heeft gezien, ontvangen of geparafeerd, doch gelet op de gemotiveerde betwisting zijdens  Galama van deze stelling is het in beginsel aan Poepon dit te bewijzen. De terzake afgelegde verklaring van de moeder van Poepon acht de arbitragecommissie in dit verband onvoldoende. Bovendien ligt het ook in zijn risicosfeer dat hij dan kennelijk een onvolledig contract ondertekent, waaruit overduidelijk  blijkt dat de laatste pagina, beginnend met een artikel 12, niet aansluit op de eerste pagina. Evenmin volgt hieruit, zelfs al zou het contract onvolledig zijn geweest, dat de overeenkomst dan daarom nietig of vernietigbaar is.

2.         Poepon beroept zich op dwaling

De arbitragecommissie overweegt daarover:

Ter onderbouwing  daarvan heeft Poepon artikelen overgelegd uit het tijdschrift "Voetbal International" over geschillen die de doorGalama ingeschakelde  zaakwaarnemer, de heer H. Lulofs, heeft c.q. heeft gehad met derden, alsmede enkele uitspraken van rechterlijke instanties in geschillen tussen Lulofs en derden. Of deze verhalen allemaal juist zijn, is niet aangetoond, doch vaststaat dat Poepon niet om een nadere uitleg heeft verzocht met betrekking tot de juistheid van deze artikelen. Bovendien zijn in die artikelen en in de overgelegde uitspraken voornamelijk civiele kwesties tussen Lulofs en derden in geschil waar Galama in beginsel buiten staat.

3.         Het Reglement Spelersmakelaars  van de KNVB bepaalt (artikel 8 sub j) dat een spelersmakelaar  verplicht is schriftelijke opgave te doen aan het Bondsbestuur van de KNVB van personen die voor, in naam van,  of in opdracht van de spelersmakelaar werkzaamheden verrichten of activiteiten ontplooien.

Bovendien staat in lid 2 van artikel 8 van dit reglement dat de spelersmakelaar te allen tijde verantwoordelijk is en blijft voor werkzaamheden en activiteiten die voor, namens of in opdracht van hem verricht c.q. ontplooid worden.

De arbitragecommissie overweegt daarover:

Galama heeft in materiële zin alle activiteiten en werkzaamheden laten uitvoeren c.q. overgedragen aan Lulofs. Lulofs is degene geweest die het contract met

Poepon heeft besproken en dit contract door Poepon heeft laten ondertekenen en in enkelvoud heeft meegenomen en overhandigd aan Galama. Lulofs is ook degene geweest die de besprekingen met De Graafschap op of omstreeks 23 september 2011 omtrent een eventuele transfer van De Graafschap  naar een andere BVO heeft gevoerd en Lulofs heeft een sponsorcontract voor Poepon met C1000 afgesloten.

Al deze werkzaamheden, die normaliter geheel althans grotendeels tot het takenpakket van de spelersmakelaar behoren, heeft Galama overgelaten aan Lulofs terwijl Galama wist dat Lulofs geen licentie had en niet door hem bij de KNVB was aangemeld, en van welke werkzaamheden en activiteiten hij zich ook deels distantieert. In zijn brief van 26 april 2012 aan de KNVB stelt Galama immers dat hij Poepon niet vertegenwoordigd heeft in enige overeenkomst met C1000, maar dat zijn zaakwaarnemer, de heer Lulofs, in overleg met de vader van Poepon een overeenkomst gesloten heeft met een vertegenwoordiger van C1000, waarbij het kennelijk de bedoeling was dat het hiermee door Poepon verdiende salaris in mei 2012 zou worden gestort op de rekening van een stichting, welke stichting werd vertegenwoordigd door de vader van Poepen.

Het oordeel

Galama had volgens de arbitragecommissie zijn verantwoordelijkheid dienen te nemen, ook voor wat betreft de geschillen die tussen Poepon en Lulofs zijn gerezen omtrent de nakoming van het C1000 contract. Dat heeft hij niet gedaan en dat valt hem toe te rekenen.

Niet alleen vloeit dit voort uit het contract zelf, maar ook uit het Reglement Spelersmakelaars. Door zich op cruciale momenten te laten vertegenwoordigen door Lulofs en door de facto zelf geen enkele bemoeienis te hebben met betrekking tot de behartiging van de belangen van de speler, is Galama naar het oordeel van de arbitragecommissie ernstig tekortgeschoten in nakoming van zijn verplichtingen als spelersmakelaar. Poepon heeft dan ook terecht de ontbinding van het spelersmakelaarscontract ingeroepen wegens dit toerekenbaar tekortschieten door Galama, zulks met ingang van 9 maart 2012.

De beslissing staat HIER

CAS: Financial fair play, appeal Besiktas JK dismissed

The Court of Arbitration for Sport (CAS) has rendered its decision in the procedure involving the Turkish club Besiktas JK and UEFA. The CAS has confirmed the sanctions imposed by the UEFA Appeals Body on 30 May 2012:

-    Besiktas JK is excluded from the next two UEFA club competitions for which it qualifies in the next five seasons;

-    The exclusion for the second competition is suspended for a probationary period of five years;

-    Besiktas  JK  is  fined  EUR  200’000,  of  which  EUR  100’000  is  suspended  for  a probationary period of five years.

Besiktas JK qualified for the 2011/12 UEFA Europa League and obtained a licence to participate in that club competition from the Turkish Football Federation (TFF). On 15 July 2011, the TFF submitted monitoring information to the UEFA Club Financial Control Panel based on the figures provided by Besiktas JK. Such information revealed the existence of overdue payables of several million Euros in total (transfer activities and salaries/social charges/taxes). The overdue payables already amounted to millions on 31 March 2011 when the licence was granted.

On 19 April 2012, the UEFA Disciplinary Inspector concluded that Besiktas JK had violated the UEFA Club Licensing and Financial Fair Play Regulations and referred the case to the UEFA Control and Disciplinary Body, which on 11 May 2012 imposed a fine of EUR 600’000 on Besiktas  JK  and  an  exclusion  from  two  UEFA  club  competition,  but  suspended  for  a probationary period. On 30 May 2012, the UEFA Appeals Body confirmed the exclusion of Besiktas JK but reduced the fine to EUR 200’000 and imposed a probationary period on the fine. On 15 June 2012, Besiktas JK filed an appeal against the UEFA Appeals Body’s decision at the CAS. In agreement with the parties, the CAS conducted an expedited procedure and heard the parties at a hearing held in Lausanne on 5 July 2012.

The CAS will issue the full award, with the grounds, in a few weeks.

This ruling confirms the previous CAS jurisprudence in relation to the UEFA Licensing and Financial Fair Play Regulations established in the case of the Hungarian club Györi ETO (exclusion from UEFA club competitions for the seasons 2011/12, 2012/13 and 2013/14, the last being suspended for a probationary period).

Source: CAS

Sporters betwisten Olympische selectie vaker voor rechter

In de aanloop naar de aanstaande Olympische Spelen in Londen probeerde een aantal sporters via de rechter een Olympisch ticket af te dwingen. De turn(st)ers Wyomi Masela, Céline van Gelder en Jeffrey Wammes stapten naar de rechter, evenals de marathonloopster Miranda Boonstra en mountainebikester Lieke Klaus.

Geert Slot, hoofd corporate communicatie van sportkoepel NOC*NSF, zegt dat het nog steeds om een klein aantal gaat, maar dat er voor de aankomende Spelen inderdaad vaker een gang naar de rechter werd gemaakt dan bij voorgaande edities. “Of het een nieuwe trend is gaan we over 2 jaar voor Sochi en 4 jaar voor Rio de Janeiro wel merken.”

Belangen

De sportieve en commerciële belangen nemen in veel sporten toe en daarmee ook de inzet van juridische wapens, analyseert onderzoeker Ben van Rompuy, senior onderzoeker Internationaal en Europees Sportrecht bij het T.M.C. Asser Instituut. “Er is onder sporters een grotere bewustwording, ze leggen zich niet zomaar neer bij beslissingen van hogerhand. Ze zijn ook eerder bereid hun rechten af te dwingen.”

Limieten

Een gang naar de rechter is vaker niet succesvol dan wel, constateert Van Rompuy. Marathonloopster Miranda Boonstra en mountainbikester Lieke Klaus probeerden via een kort geding Olympische kwalificatie te bereiken. Dat lukte niet. Terecht, vindt Van Rompuy. “Dit soort zaken doet een beroep op redelijkheid en billijkheid. Maar het gaat vaak om duidelijk vastgestelde Olympische limieten. Als je die door de vingers ziet, staan er zó vijf andere sporters voor de rechter. Dan open je de doos van Pandora.” Zelfs bij de luttele 8 seconden die Miranda Boonstra tekort kwam op de marathon van ruim 42 kilometer? “Ja”, zegt Van Rompuy. “Je kunt niet toegeven omdat het zo’n toffe dame is.”

Kort geding

Turner Jeffrey Wammes won in maart dit jaar wel het kort geding dat hij tegen de nationale turnbond had aangespannen. De bond had vlak daarvoor Epke Zonderland aangewezen voor deelname aan de OS. Te voorbarig, oordeelde de rechter. De bond moest nog een aantal extra wedstrijden afwachten voor een definitieve keuze werd gemaakt. Wammes profiteerde uiteindelijk niet van de nieuwe kans: hij presteerde duidelijk minder dan zijn concurrent. Ook turnster Céline van Gerner spande een kort geding aan tegen de turnbond toen deze Wyomi Masela aanwees voor de Olympische Spelen. Van Gerner maakte wél gebruik van haar juridisch afgedwongen herkansing: half juni werd zij door de turnbond officieel aangewezen voor de Spelen.

Hogere regel

Het positieve vonnis voor beide turners kan Van Rompuy goed volgen. “Het bijzondere aan deze zaken is dat het gaat om een competitie tussen twee genomineerden. Bovendien was er sprake van een inconsistentie tussen de interne selectieprocedure van de sportbond en de kwalificatieprocedure voorgeschreven door NOC*NSF. De rechters hebben voorrang gegeven aan de ‘hogere’ regel dat concurrerende sporters zich kunnen bewijzen tijdens een langere periode van wedstrijden.” Voor dit soort oordelen zijn reguliere rechters voldoende toegerust, vindt Van Rompuy. “Het sportelement is in de meeste rechtszaken een bijkomstigheid. In de kern gaat het om het respecteren van de regels. Sporters zijn emotioneel betrokken, rechters toetsen de correcte toepassing van reglementen.”
De Olympische Spelen beginnen op 27 juli.

Bron: rechtspraak.nl

Modelgaranties overheid voor grote internationale sportevenementen

Internationale (topsport)evenementen zijn populair bij Nederlanders. Het is bekend dat deze evenementen behalve een ruime publieke belangstelling ook maatschappelijke en economische voordelen kunnen opleveren. Verder heeft Nederland de ambitie om te behoren tot de beste 10 topsport landen van de wereld. Voor het realiseren van deze Top 10 ambitie en het opbouwen van een track record, is het opdoen van ervaringen met de organisatie van grote internationale (top)sportevenementen belangrijk. Nederland wil daartoe zelf een podium bieden aan de internationale sportwereld en de eigen topsporters. De topsporters kunnen dan ook in Nederland excelleren en niet alleen op buitenlandse toernooien en evenementen. Daarom is het belangrijk om internationale (top)sportevenementen in ons eigen land te organiseren.

Vragen om garanties.

Geconstateerd kan worden dat in toenemende mate internationale sportfederaties bij het maken van hun keuze voor de toewijzing van hun topsportevenementen bepaalde garanties van nationale overheden vragen. In Nederland hebben we hier recent ervaring mee opgedaan bij de Bid voor het WK voetbal 2018 (FIFA) en bij de toewijzing van de finale van de Euroleague van 2013 (UEFA). De vraag om garanties kan betrekking hebben op de fase die aan de toewijzing van een evenement vooraf gaat (bidfase), maar ook in de fase daarna (daadwerkelijke organisatie). Een centrale rol voor de organisatie van een evenement is in de regel weggelegd voor een lokaal organisatiecomité, meestal op initiatief van de betreffende sportbond.

Voor wie zijn de garanties bedoeld?

Op basis van de ervaringen tot nu toe heeft de Nederlandse Rijksoverheid daarom gemeend voor internationale sportfederaties, lokale organisatiecomités en andere geïnteresseerden een model van garanties te moeten opstellen. Het gaat daarbij om een model, waarin is weergegeven welke facetten van het Nederlandse beleid van belang zijn voor de organisatie van evenementen en mogelijk daarvoor te geven garanties. Het rijk wil daarmee anticiperen op mogelijke vragen, waardoor lokale organisatie comités, de betrokken sportbonden en hun internationale federaties sneller kunnen weten waar men aan toe is. De overheid op zijn beurt kan hiermee ook sneller en makkelijker inspelen op en het gesprek aangaan over wensen op het gebied van garanties.

Waarom modelgaranties?

Zoals gezegd gaat het om modelgaranties die dus als doel hebben organisatoren van sportevenementen vooraf te informeren over de mogelijkheden van het rijk op het vlak van garanties. Deze zullen dan standaard beschikbaar zijn voor sportfederaties die overwegen een internationaal evenement te organiseren en daarbij overheidsgaranties vragen. Omdat niet door alle organisatoren dezelfde garanties gevraagd worden is gekozen voor een model, dat – zo is de verwachting – nader toegespitst kan worden op het evenement waarover het in een specifiek geval gaat. Daarbij zal altijd bezien kunnen worden of er zaken zijn, die specifieke aandacht behoeven vanwege bijzondere omstandigheden, samenhangend met de tak van sport dan wel het soort evenement. Maatwerk zal tot de mogelijkheden blijven behoren.

Waarop hebben de garanties betrekking?

De ervaringen tot nu hebben geleid tot het inzicht dat de garanties die internationale organisaties van de rijksoverheid vragen betrekking hebben op een zevental terreinen van wet en regelgeving. Ieder terrein wordt verderop in een apart hoofdstuk uitgewerkt en geeft de laatste stand van de wet- en regelgeving daarvan weer. Daarbij is het zo, dat terreinen waarop de garanties betrekking hebben aanzienlijk verschillen naar de mate van complexiteit en gedetailleerdheid van de betreffende wet en regelgeving. Deze verschillen uiten zich ook in de formuleringen van de

garanties. Zo zullen, bijvoorbeeld, garanties op het gebied van de belastingen vanwege de complexere materie nogal verschillen van die op het gebied van tewerkstellingsvergunningen en visa. Jaarlijks zal bezien worden of de modelgaranties aangepast moeten worden naar aanleiding van nieuwe en/of aangepaste wet en regelgeving. Daardoor behoudt dit model zijn actualiteit.

De garanties nader beschreven.

Alvorens hieronder op de zeven garanties in te gaan, zal in het kort aandacht worden geschonken aan het algemene juridische kader, zoals dat in Nederland geldt. Daarin zal onder andere de relatie tussen de overheidslagen aan bod komen. Bij de organisatie van evenementen is dat een zeer belangrijke factor in verband met de verdeling van bevoegdheden en verantwoordelijkheden. Daarna zullen de garanties stuk voor stuk beschreven worden.

Lees verder HIER

Deelname "trackday" is behendigheidsrit, en in polis uitgesloten

LJN: BX0408, GerechtshofAmsterdam , Datum uitspraak: 22-05-2012

X is eigenaar van een BMW Hartge Z3 coupé. Voor deze auto heeft X bij Noordhollandsche een ‘all risk’ verzekering afgesloten. Op 15 juni 2011 is X met de auto naar het motor- en autosportcircuit Zolder te Heusden-Zolder (België) gegaan om daar te gaan rijden in het kader van een zogeheten ‘trackday’ (ook genoemd ‘open circuitdag’ en ‘vrij rijden’). Kort na aankomst overkwam X met zijn auto een eenzijdig ongeval. De auto raakte bij het uitkomen van de ‘Terlamenbocht’ in een spin en botste eerst met de neus en daarna met een zijkant tegen een stapel banden aan het eind van de binnenkant van deze bocht. Hierdoor raakte de auto zwaar beschadigd.

X vordert in dit geding een voorschot op de verzekeringsuitkering ten bedrage van € 24.500,-, te vermeerderen met wettelijke rente en een vergoeding wegens buitengerechtelijke kosten.

Noordhollandsche heeft zich ter afwering van de vordering onder meer beroepen op de uitsluitingsclausule in artikel 3 aanhef en onder i van de algemene voorwaarden behorende bij de verzekeringsovereenkomst. Daarin is bepaald dat van de verzekering is uitgesloten:

 “schade, veroorzaakt tijdens of voortvloeiende uit het deelnemen aan snelheids-, regelmatigheids- of behendigheidsritten, -wedstrijden of –proeven met uitzondering van zogenaamde oriëntatie- en puzzelritten welke geheel binnen Nederland worden gehouden”.

Oordeel kantonrechter

De kantonrechter heeft de vordering van X afgewezen. De deelname aan een ‘trackday’ moet volgens de kantonrechter worden gekwalificeerd als het deelnemen aan een behendigheidsrit zodat het beroep van Noordhollandsche op de uitsluitingsclausule gegrond is.

Hoger beroep

X gaat in hoger beroep en keert zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat de deelname aan de ‘trackday’ moet worden aangemerkt als het deelnemen aan een behendigheidsrit. Volgens hem wordt met deelname aan een behendigheidsrit in het normale spraakgebruik bedoeld het volgen van slipcursussen, slalomoefeningen en dergelijke. X brengt ook nog onder de aandacht dat er verzekeraars zijn die het rijden op een circuit expliciet opnemen in de uitsluitingsgronden en dat Noordhollandsche dat niet heeft gedaan.

Oordeel gerechtshof

Het gerechtshof bekrachtigt het oordeel van de kantonrechter. Ook het gerechtshof is van oordeel dat de deelname aan de ‘trackday’ op 15 juni 2011 moet worden aangemerkt als het deelnemen aan een snelheids- of behendigheidsrit. Het hof houdt in de eerste plaats rekening met de mogelijkheid dat reeds de deelname aan de ‘trackday’ door andere deelnemers en de wijze waarop tijdens deze dag door die andere deelnemers gebruik wordt gemaakt van het circuit meebrengen dat gesproken moet worden van het deelnemen door X aan een snelheids- of behendigheidsrit in de zin van de eerder geciteerde polisbepaling. Het is immers aannemelijk dat minst genomen een belangrijk deel van de deelnemers aan de ‘trackday’ naar het circuit is gekomen om daar in georganiseerd verband hard te rijden teneinde prestaties van de deelnemers of van de voertuigen te vergelijken. Op het circuit geldt geen snelheidslimiet en het is toegestaan links en rechts in te halen. Dat de aanwezigheid van een rescueteam en een circuitarts niets met de ‘trackday’ te maken heeft, zoals X betoogt – deze veiligheidsmaatregelen hebben er volgens hem mee te maken dat op het circuit ook officiële wedstrijden worden gehouden -, komt weinig aannemelijk voor. Ook indien zou worden aangenomen dat het rijgedrag van X op zichzelf beschouwd “individueel en rustig” zou zijn geweest, geldt voorshands dat X door zijn deelname aan de ‘trackday’ zich bewust in een situatie heeft begeven waarvan aannemelijk is dat deze reeds door de aanwezigheid en het verkeersgedrag van andere deelnemers moet worden aangemerkt als een snelheids- of behendigheidsrit.

Algemene voorwaarden sportschool/fitnessclub onredelijk bezwarend (en eiser weet dat)

LJN: BW9651,Sector kantonRechtbank Rotterdam, Datum uitspraak:13-04-2012

Een klant heeft een tweejarig abonnement bij een sportschool. Na een aantal maanden loopt de klant een betalingsachterstand op. De sportschoolhouder vordert op grond van de algemene voorwaarden niet alleen de reeds vervallen termijnen, maar ook alle nog te vervallen termijnen.

Volgens de algemene voorwaarden zijn bij een betalingsachterstand ook de nog resterende termijnen ineens opeisbaar, waarbij de sportschool ook nog het recht heeft om de klant de toegang tot de faciliteiten te ontzeggen tot het moment dat de klant geheel aan die betalingsverplichting heeft voldaan.

De klant voert geen verweer, maar wordt in dit geval geholpen door de kantonrechter die uit zichzelf, ook wel ambtshalve genoemd, gaat toetsen of de voorwaarde niet onredelijk bezwarend is. De kantonrechter is van mening dat de wanverhouding tussen de tekortkoming van de schuldenaar (dat wil zeggen: het niet betalen van één of meerdere maandtermijnen) en de consequenties die voormelde bepaling aan die tekortkoming verbindt. De consequenties zijn de directe opeisbaarheid van alle (resterende) maandtermijnen bij een overeenkomst met een duur van twee jaar en het recht van de sportschool de klant niet toe te laten zolang niet het gehele abonnement van twee jaar betaald is.

De kantonrechter oordeelt dat het beding onredelijk bezwarend is (artikel 6:233 onder a BW).

De kantonrechter wijst de vordering daarom maar gedeeltelijk toe. De kantonrechter veroordeelt de klant tot het betalen van de opeisbare termijnen en geeft de klant het recht weer gebruik te maken van de faciliteiten als hij weer "bij " is met betalen.

Tot slot:

De namens de eiser, Health City?, optredende deurwaarder Sneijders vliegt m.i. hier uit de bocht. Vorig jaar had die deurwaarder in een zelfde zaak, hetzelfde oordeel ook al eens van de rechter in Den Bosch te horen gekregen. Uitspraak HIER

Match-fixing in sport: A mapping of criminal law provisions in 27 EU member states

The European Commission entrusted KEA European Affairs with the study on thelegal framework applicable to sporting fraud, notably match-fixing in the EU member states. 

KEA is a Brussels-based consultancy specialised in culture, creativity, media and sports. 

KEA studied how match-fixing is covered in the national criminal laws of the member states of the EU. Aim of the study is to enable the European Commission to assess whether intervention is required, and if so, at what level and in what form.

The study can be found HERE

Ook turnster Masela verliest kort geding Olympische Spelen

LJN: BX1199, Rechtbank Zutphen, Datum uitspraak: 02-07-2012

Turnbond KNGU paste de regels juist toe bij het voordragen van turnster Céline van Gerner voor deelname aan de Olympische Spelen in Londen. Dat oordeelde de kort gedingrechter maandag 2 juli. Turnster Wyomi Masela verloor het kort geding dat ze aanspande tegen de KNGU om naar de Spelen te kunnen.

Zuur

De kort gedingrechter deed meteen mondeling uitspraak en sprak Masela toe: “Het is zuur voor je dat je door de KNGU op het verkeerde been bent gezet doordat ze eerst jou aanwezen voor de Spelen. Maar iedereen is gebonden aan de regels die door de KNGU samen met het NOC*NSF zijn opgesteld. Jij, ik, iedereen. Een sporter moest eerst een prestatie neerzetten en vervolgens vormbehoud tonen. Daarna kon de KNGU iemand aanwijzen.”

Eerdere zaken over selectie KNGU

Eerder dit jaar waren er twee kort gedingen van turners Jeffrey Wammes en Céline van Gerner tegen de KNGU over de uitleg van die selectieregels. De turnbond koos Epke Zonderland en Wyomi Masela om naar Londen af te reizen. De kort gedingrechter stelde Wammes en Van Gerner in het gelijk, zodat de KNGU opnieuw een keuze moest maken. 13 juni wees de turnbond Van Gerner en Zonderland aan voor de Olympische Spelen.

De uitspraak staat HIER